Να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά…

Παρατηρώντας σχόλια και αντιδράσεις στις κατά καιρούς τοποθετήσεις του Παπανδρέου τρεις είναι οι κυρίαρχες τάσεις.

• 1η Όλοι όσοι στο άκουσμα της φράσης «Δηλώσεις Παπανδρέου» δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ακούσουν τι είπε, αλλά με περισσή ευκολία έχουν εξ αρχής έτοιμη την απάντηση: Τολμά και μιλά ο πουλημένος, ο προδότης, το τσιράκι των Αμερικανών, αυτός που μας έβαλε στο μνημόνιο;
• 2η Όλοι όσοι στο άκουσμα της φράσης «Δηλώσεις Παπανδρέου» ανατριχιάζουν στη σκέψη ότι θα ξε-βολευτουν. Ότι υπάρχει η πιθανότητα να διαταραχθεί η «σταθερότητα», να χάσουν τα οφίτσια, τα προνόμια, να τους χαλάσει τη συνταγή..
• 3η Όλοι όσοι στο άκουσμα της φράσης «Δηλώσεις Παπανδρέου» ελπίζουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, ότι κάποιοι θα πρέπει να ξε-βολευθούν. Ότι υπάρχει η πιθανότητα να διαταραχθεί η «σταθερότητα», να χαθούν οφίτσια, να χαθούν προνόμια, να χαλάσει η συνταγή.. Να χαλάσει η συνταγή που διατηρεί ακόμα σε ισχύ το πελατειακό κράτος και που κρατά την Ελλάδα πίσω.

Οι σφοδρές αντιδράσεις στην δεύτερη απόπειρα ακύρωσης της «Δι@αύγειας» είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Ένα μήνυμα ότι επιτέλους αρχίζει να γίνεται κτήμα του Έλληνα η ανάγκη για περισσότερη διαφάνεια και αξιοκρατία στη λειτουργία του κράτους.

Ανάγκη που προκύπτει πλέον από το γεγονός ότι οι νέες γενιές έχοντας όλο και περισσότερα εφόδια, γνώσεις και ικανότητες δεν μπορούν εύκολα να δεχτούν «μαϊντανούς» τοποθετημένους σε καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού, που πληρώνονται από το εισόδημα του πολίτη.

Πονάει λοιπόν η Δι@ύγεια, διότι δεν μπορεί εύκολα να κρυφτεί το γεγονός ότι ακόμα και σε περίοδο κρίσης, υπάρχουν παραθυράκια ώστε να τακτοποιούνται οι ημέτεροι σε βάρος των υπολοίπων και ενδεχομένως αξιότερων.

Ακόμα κι αν η Διαύγεια είναι δημιούργημα του Παπανδρέου, σαφέστατα οι υποστηρικτές της δεν αποτελούν ταυτόχρονα οπαδούς του. Είναι πολίτες που ζητούν το αυτονόητο, την ορθολογική διαχείριση του κράτους βάσει κανόνων και αρχών χωρίς αστερίσκους. Και που αυθορμήτως αντιδρούν σε μια οπισθοδρόμηση που θίγει το κεκτημένο προς την διαφανή λειτουργία του κράτους.

Μια ιδέα λοιπόν που αρχικά φάνταζε ουρανοκατέβατη και αδιανόητη, 4 χρόνια μετά αποτελεί κεκτημένο που οι πολίτες υπερασπίζονται κάθε φορά που γίνεται προσπάθεια αποδόμησης της.

Αυτός είναι και ο λόγος που Παπανδρέου έχει ακόμα ικανό ακροατήριο. Ακόμα κι όταν το ίδιο του το κόμμα δεν είναι σε θέση να καταννοεί όσα λέει – είναι δύσκολο να γίνεσαι αποδεκτός όταν θίγεις «κόκκινες γραμμές», απαρχαιωμένες δομές, όταν προτείνεις θέματα «κόντρα στην ισχύουσα τάση»-, ο ακροατής που έχει διάθεση να ακούσει, θα ακούσει και θα κρίνει την ουσία των προτάσεων και όχι το περιτύλιγμα.

Μια τέτοια ομιλία έδωσε χθες στο Ηράκλειο, και είναι στη διάθεση των ακροατών να διαβάσουν και να κρίνουν.

Και κάπως έτσι έρχονται οι μεγάλες τομές, από ιδέες που αρχικά ξενίζουν, αλλά σταδιακά γίνονται κτήμα και εν τέλει πράξεις και νέες δομές.

Θέλει χρόνο, επεξεργασία και δουλειά, αλλά τελικά αξίζει τον κόπο…

Κι αν έπρεπε να διαλέξω έναν τίτλο για το ρεζουμέ της ομιλίας, αυτός θα ήταν:

«Ελλάδα των αξιών με αξιοκρατία και διαφάνεια» vs «Επιστροφή στην κανονικότητα».

Σε ένα δύσκολο περιβάλλον, παγκόσμιο και περιφερειακό, πρέπει να παλέψουμε για τις αξίες μας, όπως πρέπει να σταθούμε και στα δικά μας πόδια.

Η Ελλάδα πρέπει – εάν θέλουμε να έχει δύναμη, ισχυρή φωνή, συμμετοχή στο διεθνές γίγνεσθαι και προοπτική – να επενδύσει στα δικά της συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Και αυτή η μάχη, δεν μπορεί να έχει χαμηλό πήχη.

Πρέπει να γίνουμε οι καλύτεροι – πρωταθλητές σε τομείς και ανάλογα με την περιφέρεια – που διαθέτουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα.

Επένδυση στην ποιότητα, την καινοτομία, την αξία προϊόντων και υπηρεσιών, την εξωστρέφεια.
Πάνω από όλα επένδυση στον άνθρωπο, τον νέο, την νέα, την γνώση.

Σε όλα αυτά, παρά τις τρομακτικές συνθήκες πίεσης, παρά τα λάθη που έγιναν, εμείς, το Κίνημά μας, κάναμε μία πολύ σοβαρή αρχή από τα τέλη του 2009.
Αρχή που αν είχε ξεκινήσει έστω λίγα χρόνια πριν, η Ελλάδα δεν θα χρειαζόταν ποτέ Μνημόνιο.

Αλλά ρωτώ:
Ακούτε κάτι συγκεκριμένο για όλα αυτά σήμερα;
Ακούτε κανέναν να μιλάει για αυτά σήμερα;

Εμείς, μέσα στις χειρότερες δυνατές συνθήκες, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, ξεκινήσαμε πραγματική επανάσταση στο δημόσιο και στην Αυτοδιοίκηση: Διαύγεια, Καλλικράτης, αντικειμενικές προαγωγές στο δημόσιο, όλες οι προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ, μείωση όγκου δημοσίου, νέο πειθαρχικό δίκαιο, νόμος-σταθμός για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση.

Μία επανάσταση που καμία Τρόικα, κανένα Μνημόνιο, δεν μας τα επέβαλε.
Μας τα υπαγόρευσαν οι προοδευτικές μας αξίες.
Η σιγουριά ότι, αλλαγές, όπως η διαφάνεια, θα είναι βήμα μεγάλο για το δημόσιο, για ένα δημόσιο στην υπηρεσία του πολίτη.

Τώρα; Πού είναι αυτό το μεταρρυθμιστικό κύμα;
Γιατί από παντού καταγγέλλεται οπισθοδρόμηση;

Εμείς είχαμε πει ότι, το ζήτημα στη χώρα, πέρα από τη διαχείριση του χρέους του χθες, είναι να παράξουμε επιτέλους υγιώς νέο πλούτο.

Η Ελλάδα δεν έχει να ζηλέψει άλλους, αυτό το ξέρει καλά η Κρήτη, αν αξιοποιήσουμε τον πλούτο μας σωστά, χρηστά, παραγωγικά.

Πώς αλλιώς θα δημιουργήσουμε υγιώς πραγματική ανάπτυξη, αν δεν αποκτήσουμε έναν ιδιωτικό τομέα που δεν έχει ανάγκη το δημόσιο για να ζήσει;

Και πώς αλλιώς θα εξασφαλίσουμε δουλειές, δουλειές, και πάλι δουλειές, για τα παιδιά μας, αλλά δουλειές βιώσιμες και ποιοτικές;
Με κομματικά stage και θεσούλες στο δημόσιο;

Αυτή δεν ήταν η συνταγή που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού;

Ολόκληρη η χθεσινή ομιλία στο Ηράκλειο, εδώ:

http://papandreou.gr/omilia_kriti/

Υ.Γ. Να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ-ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ

Και να, αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα-ήσυχα κι απλά.

Καταλαβαινόμαστε τώρα — δε χρειάζονται περισσότερα.

Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί
θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουν το ίδιο βάρος σ’ όλες
τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη

έτσι να λέμε πια τα σύκα: σύκα, και τη σκάφη: σκάφη,
κ’ έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε:

«τέτοια ποιήματα σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα».

Αυτό θέλουμε και μεις.

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο
εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.