Μπορεί να είναι μια σκληρή απώλεια, ένα σημαδιακό όνειρο, ένας χωρισμός, μια σοβαρή περιπέτεια στην υγεία, μια αλλαγή στην δουλειά ή μια δυνατή εσωτερική ανάγκη για restart.

Δεν έχει και τόση σημασία η αφορμή.

Όταν είσαι εκεί, μόνος εσύ με τις βαθύτερες σκέψεις σου, ψάχνεις να βρεις από πού να το πιάσεις για να κάνεις το άλμα.

Ζυγίζεις επιλογές και βάζεις προτεραιότητες. Νέες προτεραιότητες, νέες κόκκινες γραμμές και νέους όρους στο παιχνίδι της ζωής σου.

Για αυτές τις στιγμές, η παρακάτω ιστοριούλα βοηθά απίστευτα!

Με ένα γυάλινο βάζο, μερικές πέτρες, λίγα βότσαλα και άμμο, ακόμη δυο τρεις μπιρίτσες ένας καθηγητής Φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του έχοντας έναν και μόνο σκοπό: Να γεμίσει το βάζο μπροστά στους μαθητές του. Κάθε φορά, όμως, σταματούσε και τους ρωτούσε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» Μέχρι που έγινε ενοχλητικός με τις επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις του και οι μαθητές άρχισαν να… απορούν με το παράξενο «πείραμά» του!

«Είναι μια διδακτική ιστορία για τη ζωή», τους είπε γελώντας. Και μόνο στο τέλος, όλοι κατάλαβαν τι ακριβώς εννοούσε…

Ο καθηγητής πήρε στα χέρια του ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει στην αρχή με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία.
Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλες ρώτησε:
– Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
– Ναι είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε από την τσάντα του μερικά μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών.
Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
– Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
– Ναι είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει, πήρε στα χέρια του λίγη άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά που υπήρχαν ανάμεσα στις πέτρες και στα βότσαλα.
Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
– Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:
– Ναι είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει πήρε δύο μπουκάλια μπίρες, τις άνοιξε και άρχισε να τις αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου.
Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
– Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές αυτή τη φορά γέλασαν και είπαν:
– Ναι, είναι γεμάτο.

Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.

Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας: η οικογένεια, ο σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι. Είναι τόσο σημαντικά που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.

Τα βότσαλα είναι δευτερεύοντα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας: σπουδές, δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο, μικρές πολυτέλειες. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.

Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα: τα πολύ μικρά της ζωής.
Αν βάλεις πρώτα άμμο στο βάζο δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες αλλά ούτε για τα βότσαλα. Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας.

Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τη σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, χαρείτε με τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας… Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα! Ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας.

Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας, όμως, ρώτησε:
– Καλά, η μπίρα τι αντιπροσωπεύει;
Και ο καθηγητής γελώντας του απαντά:
– Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω. Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις ότι ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΙΓΟΣ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΙΡΙΤΣΕΣ!

7 Μαρτίου 2004

– Σήκω, δεν αντέχω να περιμένω τα exit polls, σήκω πάμε βόλτα!
– Πας καλά; Θα ακούμε τα αποτελέσματα στο ραδιόφωνο;
– Δε θα ακούμε αποτελέσματα, θα ακούμε μουσική. Ό,τι έγινε έγινε, κουνήσου!

Ήταν ολοφάνερο ότι η επερχόμενη ήττα την είχε καταβάλλει κι ας πουλούσε τρέλα…
Μπήκαν στο αυτοκίνητο και άρχισαν να κόβουν βόλτες με προορισμό την αγαπημένη τους παραλία, να δει θάλασσα το μάτι να ξεχαστεί…

Στο κλασικό σπαστικό φανάρι της υπομονής, περιμένοντας το πράσινο, ξέσπασε με τον πιο αστείο κι ανεπιτήδευτο τρόπο ενός 20χρονου κοριτσιού:
– Ε, αει στο διάολο, θα το ακούσουμε άλλη μια φορά, αλλά θα το ακούσει κι όλη η πόλη…
Με το «Καλημέρα ήλιε» στη διαπασών διέσχιζαν την κεντρικότερη οδό της πόλης και σίγουρα πρέπει να προκάλεσαν αρκετά γέλια κι απορία γι’αυτό το τρελό διερχόμενο αυτοκίνητο, την ώρα που τα exit polls έδιναν τα πρώτα αποτελέσματα υπέρ του Καραμανλή junior.
Στο επόμενο φανάρι, προς την έξοδο της πόλης κι ενώ το τραγούδι τελείωνε, ένας παππούς με κλασσική κρητική φορεσιά στο πεζοδρόμιο, σηκώνει ψηλά το μπαστούνι του κοιτώντας τα κορίτσια:
– Μην κλαίτε ωρέ κοπελιές, ο ήλιος πάντα ψηλά θα είναι σε τούτη τη χώρα, είτε με Δεξιά, είτε με Αριστερά! Ψηλά το κεφάλι, να κοιτάτε μπροστά!
Κοιτάχτηκαν και πλάνταξαν στο κλάμα…
Όχι για την ήττα της παράταξης, αλλά για την επόμενη μέρα στη χώρα, για το φόβο ότι θα μπορούσε να διαλυθεί από τους «άλλους» ό,τι άρχισε να χτίζεται με τόση προσπάθεια…
Δεν ήταν δυνατόν τόσα νέα συνθήματα, τόσα νέα πρόσωπα, να μην κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο, ότι πραγματικά ήθελαν να αλλάξουν την Ελλάδα, στα πρότυπα ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους.
Κι όμως δεν ήταν αρκετό όπως φάνηκε…

Δέκα χρόνια μετά, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Εκτός από αυτή την ίδια αγωνία…
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Τι θα γίνει με την χώρα;
Πώς στο διάολο τα κατάφεραν και έφτασαν σήμερα, στις κρισιμότερες εκλογές, το επίπεδο της πολιτικής τόσο χαμηλά;
Πού είναι τα μεγάλα στοιχήματα, πού είναι οι μεγάλες προκλήσεις;
Πού είναι οι σοβαροί ηγέτες των παρατάξεων;
Πώς κοιμούνται το βράδυ;

Θα δοθούν απαντήσεις, όπως τις δίνει πάντα η ζωή.

Στο μεταξύ, έρχονται ξανά στο μυαλό εκείνα τα λόγια του παππού:

Μην κλαίτε ωρέ κοπελιές, ο ήλιος πάντα ψηλά θα είναι σε τούτη τη χώρα, είτε με Δεξιά, είτε με Αριστερά!

Ψηλά το κεφάλι, να κοιτάτε μπροστά!

Δεν ξέρω σε πόσες άλλες χώρες έχει συμβεί το βραδινό και μεταμεσονύχτιο (!) Timeline να κατακλύζεται με μηνύματα πολιτών, κυρίως απλών χρηστών παρακολουθώντας ίσως την πιο κρίσιμη ψηφοφορία του Κοινοβουλίου τους.

Είμαστε λαός με αρκετά μεγάλο αριθμό πολιτικοποιημένων πολιτών, που παρακολουθούν και σχολιάζουν τις εξελίξεις.

Το timeline μου είχε από όλα: Χιούμορ, οργή, παράπονο, θυμό, προδοσία, αγωνία. Από την μια γελούσα, από την άλλη  με είχε πιάσει ένα ατελείωτο παράπονο…

Παράπονο, γιατί εάν όλοι (όλοι όμως) ήταν πιο σοβαροί, η χώρα δεν θα είχε φτάσει σήμερα στο χείλος της καταστροφής.

Στις συζητήσεις για το πρώτο μνημόνιο, η τότε κυβέρνηση βρισκόταν με την πλάτη στο τοίχο, η δε αντιπολίτευση με μεγάλη ευκολία εκτόξευε κατηγορίες για εθνική προδοσία, ξεπούλημα, παράδοση άνευ όρων στους δανειστές  και άλλα τέτοια σχετικά. Η τότε κυβέρνηση μάταια καλούσε σε κοινό τραπέζι διαλόγου προκειμένου να υπάρχει εθνική ομοψυχία και να αντιμετωπιστούν οι δανειστές με άλλη δυναμική… Τα αποτελέσματα γνωστά…

Στις συζητήσεις για το δεύτερο μνημόνιο, η νέα κυβέρνηση βρισκόταν με την πλάτη στο τοίχο (ύστερα από την μεγάλη κωλοτούμπα υπέρ της ανάγκης ενός νέου μνημονίου) η δε  σχεδόν σύσσωμη η αντιπολίτευση με μεγάλη ευκολία εκτόξευε κατηγορίες για εθνική προδοσία, ξεπούλημα, παράδοση άνευ όρων στους δανειστές και άλλα τέτοια σχετικά. Η τότε κυβέρνηση καλούσε κι αυτή σε κοινό τραπέζι διαλόγου προκειμένου να υπάρχει εθνική ομοψυχία και να αντιμετωπιστούν οι δανειστές με άλλη δυναμική…  Μας προέκυψε η συγκυβέρνηση, τα αποτελέσματα γνωστά…

Στις συζητήσεις για το τρίτο μνημόνιο, η νέα κυβέρνηση βρίσκεται κι αυτή με την πλάτη στο τοίχο (ύστερα από την μεγάλη κωλοτούμπα υπέρ της ανάγκης ενός νέου «προγράμματος») η δε αντιπολίτευση (ω του θαύματος!)  δεν μιλά με μεγάλη ευκολία για εθνική προδοσία, ξεπούλημα, παράδοση άνευ όρων στους δανειστές και άλλα τέτοια σχετικά. Η σημερινή κυβέρνηση καλεί σε κοινό τραπέζι διαλόγου προκειμένου να υπάρχει εθνική ομοψυχία και να αντιμετωπιστούν οι δανειστές με άλλη δυναμική… Ευτυχώς έγινε ένα πρώτο βήμα συναίνεσης. Το αποτέλεσμα αναμένεται…

Επειδή λοιπόν η αναδρομή αυτή προκαλεί απανωτά déjà vu, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές στις θέσεις κλειδιά, ειλικρινά διερωτώμαι, πώς νιώθουν σήμερα όσοι έβγαιναν στα κάγκελα όντας αντιπολίτευση; Πώς νιώθουν όσοι βλέπουν με άλλα μάτια την πραγματική κατάσταση της χώρας; Δεν έχουν καμία ενοχή και τύψεις για την προηγούμενη στάση τους;

Προσωπικά με διακατέχει μόνο θλίψη, για μια δικαίωση που άργησε 5 χρόνια να έρθει. Γιατί όταν τέθηκε από το 2010 από την κυβέρνηση Παπανδρέου το θέμα της ανάγκης για Εθνική Ενότητα, κανείς δεν έβαλε πλάτη, κανείς δεν διέκρινε την κρισιμότητα των καιρών με αποτέλεσμα να χαθούν πολύτιμοι μήνες και χρόνια.

Προσωπικά με διακατέχει μόνο θλίψη, για μια δικαίωση που έρχεται βλέποντας πρώην συναγωνιστές στα φοιτητικά μας χρόνια να αποχωρούν από το ΠΑΣΟΚ και σήμερα να ψηφίζουν Ναι. (Ναι Νίνα, ήσουν η πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό, όταν άκουσα το Ναι σου).

Θλίψη για όλα αυτά τα χρόνια που χάθηκαν χωρίς εθνική ενότητα στο βωμό της κομματικής μυωπίας εμπρός στο Εθνικό συμφέρον. Πόσο μπροστά θα ήμασταν ήδη, εάν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις είχαν ξεκινήσει από το 2010?

Ήταν εν τέλει αναγκαίο να χαθούν 5 χρόνια για να φτάσουμε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, ώστε η κυβέρνηση του «πρώτη φορά αριστερά» να ζητά διακαώς συναίνεση;

Οι εξελίξεις μαρτυρούν πως ήταν και παρα-ήταν αναγκαίο.  Εις βάρος της χώρας, αλλά ήταν δυστυχώς αναγκαίο, ώστε επιτέλους να σταματήσουν οι υστερίες και τα μεγάλα λόγια. Ήταν αναγκαίο για να μπορέσουν όλοι να καταλάβουν σε τι κρίσιμη οικονομική κατάσταση έχει περιέλθει η χώρα και να σοβαρευτούν επιτέλους.

Ήταν αναγκαίο ώστε να μπορέσουν να έρθουν τώρα νομοσχέδια με πραγματικές τομές στη δημόσια διοίκηση, στην φορολογική δικαιοσύνη, στην ελάφρυνση των βαρών του απλού πολίτη, στην προώθηση της υγιούς επιχειρηματικότητας και επιτέλους σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα. Τώρα είναι το deadline. Εάν δεν συμβεί ούτε τώρα, τη χάσαμε τη χώρα πατριώτες…

Τώρα είναι η ώρα, τώρα που κανείς δεν έχει δικαιολογία ότι «δεν γνώριζε», τώρα που φαίνεται πως ο μόνος τρόπος διεξόδου είναι η ουσιαστική διαπραγμάτευση, μέσα σε μια Ευρώπη που αλλάζει στάση και κλονίζεται η αδιάλλακτη στάση των δανειστών. Το χρέος είναι μη βιώσιμο, οκ, πετύχαμε μια νίκη με την παραδοχή αυτή. Έχουμε όμως πολλή δουλειά ακόμα μέχρι του σημείου ανάκαμψης.

Συμφωνώ και συμπάσχω με τον συμπαθή κο Τσακαλώτο: Δεν είναι ώρα για πανηγυρισμούς. Εύχομαι με όλη μου την καρδιά η κυβέρνηση να πετύχει για να μην βουλιάξει η χώρα. Αλλά πρέπει να γίνουν πολλά.

Ο ιδιωτικός τομέας σπαράζει, το ζω καθημερινά, ο δημόσιος τομέας υπολειτουργεί, οι σκέψεις για μετανάστευση ξανά παρούσες.

Η μείωση της ανεργίας δε λύνεται με ευχολόγια, αλλά θα έρθει από αύξηση θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, όχι στον δημόσιο.

Η αύξηση του ΑΕΠ θα έρθει από την αύξηση του κύκλου εργασιών του ιδιωτικού τομέα και της αύξησης στον πρωτογενή/δευτερογενή τομέα όχι από το δημόσιο.

Η αύξηση των εσόδων από τον Τουρισμό θα έρθει μέσα από οργανωμένο σχέδιο, όχι από αρπαχτές του ενός καλοκαιριού.

Οι εξαγωγές θα τονωθούν όταν ο επιχειρηματίας θα μπορεί απρόσκοπτα να πραγματοποιεί τις συναλλαγές του, όταν το κράτος δεν θα του βάζει τρικλοποδιές.

Τρία θέματα έχει να λύσει το Δημόσιο: Δικαιότερη φορολογική πολιτική, Ορθολογική αξιολόγηση των υπαλλήλων   (οι εφορίες στενάζουν από υποστελέχωση και σε άλλες υπηρεσίες που έχω επισκεφθεί οι υπάλληλοι λιώνουν στο facebook…) και τέλος ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.

Τα υπόλοιπα θα έρθουν σταδιακά..

Ουσιαστικές Μεταρρυθμίσεις τώρα, τώρα! Όλοι μόκο και να στρωθούν στη δουλειά.

Για να σωθεί ό,τι σώζεται. Για να γίνουμε επιτέλους σοβαρό κράτος.

Στους αθεράπευτα τάχα μου αντισυμβατικούς και θιασώτες της επιστροφής στη δραχμή, ζητώ εναλλακτικό βιώσιμο σχέδιο. Εάν δεν πουν από πού θα βρούμε χρήματα εκτός ΕΕ, μέχρι να φτάσει η χώρα στο ιδανικό σημείο που δεν θα έχει ανάγκη δανεισμού, ας μας καταθέσουν υπεύθυνα σχέδιο το οποίο θα εγγυάται ότι η χώρα δεν θα καταρρεύσει. Επανάσταση με δανεικά δεν γίνεται. Εθνική υπερηφάνεια όταν χρωστάς της Μιχαλούς και δεν κάνεις προσπάθειες εξυγίανσης, όταν συνεχίζεις να νταντεύεις τα «δικά σου παιδιά» δεν γίνεται!

Εάν δεν έχουν τέτοιο συγκεκριμένο σχέδιο, ας σιωπήσουν επιτέλους. Αρκετά παίξαμε τη χώρα στα ζάρια. Αρκετά!

Και κάτι τελευταίο. Το «παρόν» και η αδικαιολόγητη απουσία, στα μάτια μου φανερώνουν απύθμενη υποκρισία. Κυρία Ζωή μου, Κυρία Ραχήλ μου και έτεροι παρόντες/ απόντες, εάν έχετε το θάρρος της γνώμης σας βγείτε ξεκάθαρα και ψηφίστε ΟΧΙ και παραιτηθείτε. Παρουσιάστε έπειτα το εναλλακτικό σχέδιο που περιεγράφηκε ανωτέρω και βγείτε να ζητήσετε την γνώμη του κόσμου.

Διαφορετικά δεν αξίζετε τη θέση σας. Ο λαός σας ψήφισε για να παίρνετε θέση, όχι για να κρύβεστε. Αρκετά πια με τους «επαναστάτες» εκ του ασφαλούς, αρκετά!

Ταξιδεύοντας με το Κτελ για τα πάτρια εδάφη, αυτή η διαδρομή 4 ωρών και κάτι, πάντα μου δίνει αφορμή για πολλές σκέψεις! Παρατηρώ τους ανθρώπους: Προβληματισμός στο βλέμμα, ανησυχία για το τι θα μας ξημερώσει. Δεν διακρίνεται από τα συμφραζόμενα υπεροχή Ναι/Οχι.

Ακούω ταυτόχρονα στο ραδιόφωνο πως σε αρκετές περιοχές υπήρξαν περιστατικα συμπλοκών από υποστηρικτές του Ναι και του Οχι.

Ειλικρινά απορώ γιατι ως λαός δυσκολευόμαστε τόσο να ακούσουμε και να σεβαστούμε μια αντίθετη άποψη. Αυτη η ξερολίαση ειλικρινά δεν παλεύεται!
Κι επίσης αγανακτώ με καμπάνιες του στυλ: Κι ο Κασιδιάρης θα ψηφίσει Οχι. Εσυ; – Κι ο Άδωνις θα ψηφίσει Ναι. Εσύ;

Τι σχέση έχει το ΝΑΙ το δικό μου, το ΟΧΙ το δικό σου με την ερμηνεία που δίνουν «οι άλλοι»; Το όχι το δικό σου που δεν αντέχεις άλλη πίεση από την ανεργία με το όχι του βολεμένου που δεν θέλει να χάσει τα προνόμιά του είναι ποιοτικά το ίδιο; Το Ναι το δικό μου που δεν θέλω να μείνει ξεκρέμαστη η χώρα, ώστε να μην καταστραφούν και οι εναπομείνασες μικρές επιχειρήσεις και γενικά η οικονομία μας, είναι το ίδιο με το Ναι με εκείνου που ζητά επιπλέον απολύσεις για να αυξήσει τα κέρδη του;

Ποιός τελικά εγγυάται την ερμηνεία του ναι και του όχι που θα δώσεις εσύ φίλε μου, έτσι θολά κι ακαταλαβίστηκα που τίθεται το ερώτημα;

Είσαι σίγουρος ότι το όχι σου δεν θα ερμηνευτεί ως όχι στην Ευρώπη;

Προσωπικά δεν είμαι καθόλου σίγουρη, ειδικά τη στιγμη που οι εταίροι μας αποδεικνύεται ότι δεν ακολουθούν επακριβώς τις Ευρωπαϊκές συνθήκες, αλλά παρεκλείνουν κατά το δοκούν. Ειναι εξοργιστικό, αλλά δυστυχώς συμβαίνει… Και πρέπει αυτό να αλλαξει, να βρει η Ενωση τον τρόπο για επιστροφη στην Ευρώπη της αλληλεγγύης των λαών, έναντι των πιέσεων των αγορών.

Στο μεταξυ όμως, καλούμαστε αύριο να επιλέξουμε Ναι ή Οχι (και άκυρο κατα το ΚΚΕ).
Το μη χειρον, βέλτιστον, οπότε προσωπικά Ναι για τους λόγους που ηδη ανέφερα. Γιατι δεν θελω καν να σκεφτομαι το δυσμενεστερο σεναριο της εξόδου απο την Ευρωπαϊκή Ένωση, της ολοκληρωτικης καταρρευσης της οικονομιας και των κρατικων δομων.

Αλλα επειδή πιστεύω πως κανείς δεν μπορεί να πει, με απόλυτη σιγουριά, εάν το Ναι ή το Όχι θα μας σώσει και μέχρι να φτάσει η στιγμη που η όποια ελληνική κυβέρνηση θα βρεθεί ξανά υπο συνθήκες αξιοπιστίας και αντιμετώπισης ως ισότιμου μέλος (κι όχι ως επαίτης για δανεικά), η προσωπική ευχή μου είναι να μην καταλήξουμε να φαγωθούμε μεταξύ μας, να μην πέσουμε στην παγίδα όσων σκόπιμα θέλουν αίμα στην αρένα.

Ψυχραιμία και καλή δύναμη!

Ιστορικές στιγμές σήμερα στη Γαλλία, με την ευχή να πυροδοτήσουν εξελίξεις για την επιστροφή στην Ευρώπη των Αξιών!

Legalite, Egalite,  Fraternite.

Παρατηρώντας σχόλια και αντιδράσεις στις κατά καιρούς τοποθετήσεις του Παπανδρέου τρεις είναι οι κυρίαρχες τάσεις.

• 1η Όλοι όσοι στο άκουσμα της φράσης «Δηλώσεις Παπανδρέου» δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ακούσουν τι είπε, αλλά με περισσή ευκολία έχουν εξ αρχής έτοιμη την απάντηση: Τολμά και μιλά ο πουλημένος, ο προδότης, το τσιράκι των Αμερικανών, αυτός που μας έβαλε στο μνημόνιο;
• 2η Όλοι όσοι στο άκουσμα της φράσης «Δηλώσεις Παπανδρέου» ανατριχιάζουν στη σκέψη ότι θα ξε-βολευτουν. Ότι υπάρχει η πιθανότητα να διαταραχθεί η «σταθερότητα», να χάσουν τα οφίτσια, τα προνόμια, να τους χαλάσει τη συνταγή..
• 3η Όλοι όσοι στο άκουσμα της φράσης «Δηλώσεις Παπανδρέου» ελπίζουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, ότι κάποιοι θα πρέπει να ξε-βολευθούν. Ότι υπάρχει η πιθανότητα να διαταραχθεί η «σταθερότητα», να χαθούν οφίτσια, να χαθούν προνόμια, να χαλάσει η συνταγή.. Να χαλάσει η συνταγή που διατηρεί ακόμα σε ισχύ το πελατειακό κράτος και που κρατά την Ελλάδα πίσω.

Οι σφοδρές αντιδράσεις στην δεύτερη απόπειρα ακύρωσης της «Δι@αύγειας» είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Ένα μήνυμα ότι επιτέλους αρχίζει να γίνεται κτήμα του Έλληνα η ανάγκη για περισσότερη διαφάνεια και αξιοκρατία στη λειτουργία του κράτους.

Ανάγκη που προκύπτει πλέον από το γεγονός ότι οι νέες γενιές έχοντας όλο και περισσότερα εφόδια, γνώσεις και ικανότητες δεν μπορούν εύκολα να δεχτούν «μαϊντανούς» τοποθετημένους σε καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού, που πληρώνονται από το εισόδημα του πολίτη.

Πονάει λοιπόν η Δι@ύγεια, διότι δεν μπορεί εύκολα να κρυφτεί το γεγονός ότι ακόμα και σε περίοδο κρίσης, υπάρχουν παραθυράκια ώστε να τακτοποιούνται οι ημέτεροι σε βάρος των υπολοίπων και ενδεχομένως αξιότερων.

Ακόμα κι αν η Διαύγεια είναι δημιούργημα του Παπανδρέου, σαφέστατα οι υποστηρικτές της δεν αποτελούν ταυτόχρονα οπαδούς του. Είναι πολίτες που ζητούν το αυτονόητο, την ορθολογική διαχείριση του κράτους βάσει κανόνων και αρχών χωρίς αστερίσκους. Και που αυθορμήτως αντιδρούν σε μια οπισθοδρόμηση που θίγει το κεκτημένο προς την διαφανή λειτουργία του κράτους.

Μια ιδέα λοιπόν που αρχικά φάνταζε ουρανοκατέβατη και αδιανόητη, 4 χρόνια μετά αποτελεί κεκτημένο που οι πολίτες υπερασπίζονται κάθε φορά που γίνεται προσπάθεια αποδόμησης της.

Αυτός είναι και ο λόγος που Παπανδρέου έχει ακόμα ικανό ακροατήριο. Ακόμα κι όταν το ίδιο του το κόμμα δεν είναι σε θέση να καταννοεί όσα λέει – είναι δύσκολο να γίνεσαι αποδεκτός όταν θίγεις «κόκκινες γραμμές», απαρχαιωμένες δομές, όταν προτείνεις θέματα «κόντρα στην ισχύουσα τάση»-, ο ακροατής που έχει διάθεση να ακούσει, θα ακούσει και θα κρίνει την ουσία των προτάσεων και όχι το περιτύλιγμα.

Μια τέτοια ομιλία έδωσε χθες στο Ηράκλειο, και είναι στη διάθεση των ακροατών να διαβάσουν και να κρίνουν.

Και κάπως έτσι έρχονται οι μεγάλες τομές, από ιδέες που αρχικά ξενίζουν, αλλά σταδιακά γίνονται κτήμα και εν τέλει πράξεις και νέες δομές.

Θέλει χρόνο, επεξεργασία και δουλειά, αλλά τελικά αξίζει τον κόπο…

Κι αν έπρεπε να διαλέξω έναν τίτλο για το ρεζουμέ της ομιλίας, αυτός θα ήταν:

«Ελλάδα των αξιών με αξιοκρατία και διαφάνεια» vs «Επιστροφή στην κανονικότητα».

Σε ένα δύσκολο περιβάλλον, παγκόσμιο και περιφερειακό, πρέπει να παλέψουμε για τις αξίες μας, όπως πρέπει να σταθούμε και στα δικά μας πόδια.

Η Ελλάδα πρέπει – εάν θέλουμε να έχει δύναμη, ισχυρή φωνή, συμμετοχή στο διεθνές γίγνεσθαι και προοπτική – να επενδύσει στα δικά της συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Και αυτή η μάχη, δεν μπορεί να έχει χαμηλό πήχη.

Πρέπει να γίνουμε οι καλύτεροι – πρωταθλητές σε τομείς και ανάλογα με την περιφέρεια – που διαθέτουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα.

Επένδυση στην ποιότητα, την καινοτομία, την αξία προϊόντων και υπηρεσιών, την εξωστρέφεια.
Πάνω από όλα επένδυση στον άνθρωπο, τον νέο, την νέα, την γνώση.

Σε όλα αυτά, παρά τις τρομακτικές συνθήκες πίεσης, παρά τα λάθη που έγιναν, εμείς, το Κίνημά μας, κάναμε μία πολύ σοβαρή αρχή από τα τέλη του 2009.
Αρχή που αν είχε ξεκινήσει έστω λίγα χρόνια πριν, η Ελλάδα δεν θα χρειαζόταν ποτέ Μνημόνιο.

Αλλά ρωτώ:
Ακούτε κάτι συγκεκριμένο για όλα αυτά σήμερα;
Ακούτε κανέναν να μιλάει για αυτά σήμερα;

Εμείς, μέσα στις χειρότερες δυνατές συνθήκες, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, ξεκινήσαμε πραγματική επανάσταση στο δημόσιο και στην Αυτοδιοίκηση: Διαύγεια, Καλλικράτης, αντικειμενικές προαγωγές στο δημόσιο, όλες οι προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ, μείωση όγκου δημοσίου, νέο πειθαρχικό δίκαιο, νόμος-σταθμός για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση.

Μία επανάσταση που καμία Τρόικα, κανένα Μνημόνιο, δεν μας τα επέβαλε.
Μας τα υπαγόρευσαν οι προοδευτικές μας αξίες.
Η σιγουριά ότι, αλλαγές, όπως η διαφάνεια, θα είναι βήμα μεγάλο για το δημόσιο, για ένα δημόσιο στην υπηρεσία του πολίτη.

Τώρα; Πού είναι αυτό το μεταρρυθμιστικό κύμα;
Γιατί από παντού καταγγέλλεται οπισθοδρόμηση;

Εμείς είχαμε πει ότι, το ζήτημα στη χώρα, πέρα από τη διαχείριση του χρέους του χθες, είναι να παράξουμε επιτέλους υγιώς νέο πλούτο.

Η Ελλάδα δεν έχει να ζηλέψει άλλους, αυτό το ξέρει καλά η Κρήτη, αν αξιοποιήσουμε τον πλούτο μας σωστά, χρηστά, παραγωγικά.

Πώς αλλιώς θα δημιουργήσουμε υγιώς πραγματική ανάπτυξη, αν δεν αποκτήσουμε έναν ιδιωτικό τομέα που δεν έχει ανάγκη το δημόσιο για να ζήσει;

Και πώς αλλιώς θα εξασφαλίσουμε δουλειές, δουλειές, και πάλι δουλειές, για τα παιδιά μας, αλλά δουλειές βιώσιμες και ποιοτικές;
Με κομματικά stage και θεσούλες στο δημόσιο;

Αυτή δεν ήταν η συνταγή που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού;

Ολόκληρη η χθεσινή ομιλία στο Ηράκλειο, εδώ:

http://papandreou.gr/omilia_kriti/

Υ.Γ. Να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ-ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ

Και να, αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα-ήσυχα κι απλά.

Καταλαβαινόμαστε τώρα — δε χρειάζονται περισσότερα.

Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί
θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουν το ίδιο βάρος σ’ όλες
τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη

έτσι να λέμε πια τα σύκα: σύκα, και τη σκάφη: σκάφη,
κ’ έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε:

«τέτοια ποιήματα σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα».

Αυτό θέλουμε και μεις.

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο
εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

ABOUT THE PROJECT

The Voices of Children in Emergencies campaign is a joint initiative between the EU and UNICEF that highlights the situation of millions of children who are affected by natural disasters or conflicts. And it does so by giving some of them the opportunity to tell their stories through you. Pick one story from the menu above and lend these children your voice. Learn more about the work done by the EU and UNICEF in humanitarian emergencies through the infographics included in this section. You can also watch this video with Kristalina Georgieva (European Commissioner for International Cooperation, Humanitarian Aid and Crisis Response), and Anthony Lake (UNICEF Executive Director).

 

AYA

 

MICHEL

 

CAMSHIA

 

Read more and LEND YOUR VOICE at:

http://www.voicesofchildren.eu/children.php

Eurovision Debate Opening – View all Videos

At 21:00 CET tonight the five candidates hoping to become the next European Commission President staked their claims to the EU’s top job, during the EUROVISION DEBATE, live from the hemicycle of the European Parliament, in Brussels.

—

http://www3.ebu.ch/sites/ebu/contents/news/2014/05/the-eurovision-debate-a-chance-t.html

—

Για ένα φρεσκάρισμα πριν την τελική απόφαση!

Κατά γενική ομολογία, ο Τσίπρας τα πήγε ανέλπιστα καλά!

#TellEurope, VOTE!!!!